xoves, 17 de outubro de 2013

A GALIÑA E O RAPOSO



Unha vez hai moitos anos, un vello raposo ia camiñando polo bosque, o  verán xa rematara, e o outono principiaba.                             

O raposo tiña moita fame pois xa facia tempo que non se lle poñía diante ningún coello, e o seu bandullo estaba tan baldeiro que parecía que sempre ia cantando. E así andando e andando, e pensando sempre en comer, ia camiñando polo bosque mentras ollaba como as árbores ian perdendo as súas follas, e as froitas non eran xa máis que unha lembranza do pasado.

- Como me lembro de cando era novo-,  cabilaba o raposo,- cantos coellos comín, daquela o bosque estaba cheo de coellos, pero agora con tantas estradas e tanto bosque queimado apenas hai xa caza para un vello coma mín. - En estas estaba o raposo cando viu un castiñeiro.

- Uuuh! ourizos de castañas, polo menos poderei  encher o bandullo, así non terei que soportar este canto que me acompaña todo o camiño.-

Pero  o pobre do raposo non se decatou de que tiña que abrir os ourizos para sacar as castañas, así que cando se decatou xa tiña un ourizo clavado nos fuciños.

- Aaaaay!.  - Berrou o pobre do raposo botandose a correr coma si tivese lume no rabo, e non parou ata que atopou un regato onde mollar o fuciño e calmar a dor.

- Penso que vou morrer de fame, non teño coellos, nin outros pequenos animaís, as árbores xa non dan froitos, e os ourizos picanme os fuciños, xa non sei onde ir a buscar de xantar.-

Nesas cabilacións andaba, cando de súpeto ao erguer a cabeza viu unha casa cun fato de galiñas arredor.

O pobre do raposo quedou pasmo, puso os ollos coma pratos, non podía dar creto ao que estaba a ver.

- Galiñas! Galiñas e máis galiñas .-

O bandullo comenzoulle a trener, a boca estaba chea de cuspe, pero, que facer?. Imposible pasar o regato e lanzarse sobre elas, él xa era moi vello.

Si as galiñas berraban saldrían os cans, e logo o home con un deses paus furados que botan lume. Non non. Non  habia nada que facer.

Nestas estaba o pobre do raposo, cando unha das galiñas despistouse e baixou ao regato.

O raposo quedau moi quedo, coma si fose de pedra. A galiña bebeu no arroyo, e logo saltando de pedra en pedra pasou a outra beira.

Que sorte!, nunca na sua vida o raposo tivera tanta sorte. A galiña na súa beira!.

Pouco a pouco a galiña alonxabase do arroyo achegandose as árbores. Entón o raposo  arrastrouse casi pegado ao chan, e pouquiño a pouco foise achegando a ela.

Mentres tanto o bandullo volvialle a cantar, e a boca a encherse de cuspe.

Cando xa estaba case enriba dela, deu un brinco, coma nos seus mellores tempos de mozo, e ...Zas!, caeu sobre a pobre da galiña que decatouse tarde do que se viña enriba.

O raposo a querer agarrar, e a galiña a querer escapar.....e todos a berrar, o caso foi que as plumas do lombo da galiña quedaron na man do raposo, pero o corpo e o resto das plumas puideron saltar enriba dun castiñeiro e poñerse a salvo.Uf!, a galiña xa respiraba, pero o raposo terriblemente enfadado puxose a dar brincos para poder subir a árbore e continuar a caceria, pero xa estaba moi vello e foille imposible.

Pero nin así estaba disposto a perder tan suculento xantar, polo que dicidiu usar metodos máis sutís.

Ollou para as suas patas e vendo que as tiña cheas de plumas dixolle con voz forte:

GALIÑAAAAA!

GALIÑA, VEN POLA ROUPA!

Pero a galiña que se veia a salvo do raposo contestoulle:

O corpo esta aqui, Dios me ha de dar outra.

Asi que o pobre do raposo moi tristeiro e co bandullo baldeiro, tivo que dar a volta e contentarse con ulir as plumas da galiña

O BALDROAS



Nun barrio de unha das nosas vilas, vivía un rapaz que se chamaba......., que se chamaba.....

Bueno, agora non que lembro, ou........é que cicaís nunca o supén. O caso é que o cativo tiña un alcume polo que era coñecido, chamabanlle “O Baldroas”.

Oido o alcume xa é máis fácil saber porque o alcumaban así.

Veredes, o Baldroas tiña un pelo pincho tan teso coma se fose de arame, ainda que pola maña entre él e a súa nai esforzabanse en peitealo cun peite case que sen púas e cunha mextura de auga e cuspe, pero nin así, o Baldroas non era capaz de baixar o seu pelo de arame.

Usaba un pantalón de cadros, pero non de cadros cadros, senón de cadros de remendos, e a súa camisa parecía a dun veterano de guerra, digo isto polos costuróns que tiña, feitos con moito cariño, pero con pouca pericia pola súa nai .

Todo isto acompañabase cuns fermosos zapatóns.  Zapatóns que por certo lle viñan grandes, sen cordóns e uns calcetíns de lá grosa que lle permitian ter os pés enxoitos no inverno e mollados de suor en verán.

Cada mañan erguianse, non moi cedo, agás se tiña que ir a escola, e despoís de almorzar un pouco de leite e pan duro, saian a acompañar a seu pai a o traballo.

O pai era traballador autónomo, ou traballador liberal, ou pequeño empresario, ou..........resumindo, o seu pai era limpiabotas, ou simplemente “ limpia”.

Como decía todos os días do ano, agás domingos e festas de gardar, a familia saia en procesión cara ao centro da vila, que era o lugar onde o xefe da familia exercia a súa profesión.

Limpia!, limpia!, berraba o pai polas terrazas dos cafés en procura de clientela que lle permitira soster a súa familia.

Mentres o pai facia o seu traballo, a nai ia en procura de  algunha esmola, ou algún agasallo en casa de xente con máis solvencia económica que eles, e case sempre tiña algún beneficio.

Baldroas pasaba parte da mañan xogando con seus amigos polas rúas da vila. Os nenos que vivían  no centro da vila tiñan máis  xoguetes dos que nunca soñara o rapaz, e esto debía ser porque todolos anos recibian a visita dos Reis Magos, mentres que nos barrios apenas os visitaban porque lle  quedaban máis lonxe.

Nembergantes a falta de xoguetes suplias co seu maxín, cun grande maxín que lle permitia imaxinar cousas cas que xogar a cotio.

Pero Baldroas tiña un grande soño, ter un coche de pedais.

Un seis de Xaneiro fora ao parque da vila, nun día tan frio como soleado, onde todolos rapaces lucian os  agasallos que lle puxeran os Reis Magos na noite da ilusión. Pero de todo o que estaba a ollar: bicicletas, bonecas con carrito, papaventos, escopetas.............., o que máis lle gustou foi un fermoso coche de madeira a pedaís. Tiña duas plazas, o seu cor era amarelo e azul, as portas abrian e as luces alumeaban, incluso tiña bocina, aquello foi para él impactante.

O rapaz que o conducía  subía e baixaba polas costas do parque ante a mirada orgullosa dos seus pais, a envexa dos seus amigos e a admiración ou o que sexa do Baldroas.

Nin se sabe canto tempo estivo ollando para él, o caso é que cando o coche subía tocando a súa bocina e alumeando o sol cas súas luces, o Baldroas ia correndo detrás del.

Cando o coche baixaba tocando a súa bocina e alumenado cas súas luces, o Baldroas ia detrás.

E así estivo sube e baixa, baixa e sube, ata que o rapaz collido da man da súa nai marchouse do parque.

Baldroas era un rapaz que cavilaba moito, él non tiña xoguetes coma os demáis nenos, por eso tiña que facelos él mesmo.

Tiña unha pelota feita de lá e papeís de periodico que fixera ca axuda da súa nai e que daba xenio vela.

Era a mellor pelota do mundo, eso si, non botaba pero daba o mesmo, él se imaxinaba no estadio de Riazor da Coruña, era o delanteiro centro, corría pola banda e era o que máis goles metia. O estadio posto  en pé matabase a aplaudir, e él contestaba brincando e abrindo os brazos cara ao publico.

Bueno, o importante era o cariño co que estaba feita a pelota, e a fín de contas que diferencia había entre o estadio de Riazor e o campo da leña onde él practicaba o seu deporte favorito.

Total que cavilando e cavilando  chegou a conclusión de que os Reis Magos nunca lle traerían un coche de pedaís como aquel azul e amarelo que vira no parque, polo que decidiu que a mellor solución era prepararse para facer un él mesmo.

O primeiro que fixo foi facer os planos, así que collendo un anaco de tella comenzou a debuxar nas pedras do chan o que sería o seu futuro coche, despois fixo a lista dos materiaís, esto último fixoo na súa cachola, porque a pedra non a podía meter no peto do pantalón, e logo o lugar onde podería atopar as cousas que precisaba.

Vai ser un coche ben bonito, cavilaba o rapaz, vai dar xenio velo, seguia cavilando. Todos os nenos da vila vanme ter moita envexa, e os meus pais an estar ben orgullosos de mín.

E con estes cavilacións  pasou o día enteiro, se ben e verdade que tivo que facer un alto para xantar,  xunto a súa familia, no mellor restaurante da vila, “a cociña economica”, onde ian a cotio gracias a os bos oficios do señor cura parroco que lle conseguira uns vales de balde por falta de recursos.

Feitos os planos comenzou o traballo de recolleita de materiaís. Preto da súa casa estaban amañando outra, polo que se dedicaría  a recoller puntas vellas que logo endereitaba cunha pedra.

Na carpintería recollería os anacos de taboeiro que non valian, e por último precisaba  unhas caixas de bolas, ou caixas de rodamentos, dun taller mecanico. Esto último ia a ser o máis difícil de conseguir.

E así pouco a pouco nos ratos libres que tiña a volta da escola comenzou a montar a seu coche.

Os compañeiros de traballo do seu pai preguntabanlle:

- Eh, Baldroas!, para cando temos coche? -

- Pouco a pouco -, respostaba o rapaz.

Tamén as monxas da cociña económica estaban interesadas e preguntabanlle polos seus proxectos.

Ao Baldroas gustaballe ollar para os coches e soñar que pronto tería un case que de verdade.

O Nadal quedou atrás e os rapaces e rapazas voltaron a escola. No primeiro día de clase todos falaban dos agasallos que lle trouxeran os Reís Magos. Bueno,  todos ou case todos, porque Baldroas a verdade era que non podía falar moito do tema. Pero  o que si fixo foi comentar cos seus compañeiros de curso os seus proxectos, ainda que.......

Moitos reironse del, pero o seu amigo Anxo, o churreiriño, alcumado así porque o seu pai vendia churros polas casas e  rúas, churros que previamente mercaba nunha churrería e logo cun pequeño incremento no prezo vendía case que a domicilio, para que a xente ben poidese almorzar churros quentes e recien feitos sen necesidade de sair a rúa,  decidiu colaborar con él.

- Se me axudas, dicialle o Baldroas, eiche deixar dar voltas e voltas polo parque co meu coche, claro que cando eu estea a descansar. -

O churreiriño era realmente o único amigo del, xa que tiñan moitas cousas comúns, coma a forma de vestir, o mesmo sitio para xantar e que tamén vivian no mesmo barrio, polo que os reis case que tamén pasaron de largo pola súa casa.

Despois de explicarlle máis polo miudo os seus plans, os dous amigos decidiron que a sair da escola poñerianse a recoller os materiaís que irian acumulando nunha corredoira que había detrás da casa do Baldroas e por suposto vixiando ben, non vaia a ser que pase alguen e nos roube o noso traballo, cavilaban os nenos.

Ese día nin un nin o outro traballaron moito na escola, ainda que a verdade e que nunca traballaban moito, xa que no fondo sabían que con ler e escribir e algo de contas xa lle sería dabondo para a vida, pois nin un nin outro pensaban chegar a universidade. Sabían que case seguro o seu futuro iria moi parello as profesións de seus pais.

Riiing!.

Por fín sonou o timbre, eran as cinco en punto da tarde.

Os rapaces saen ordenadamente da escola, ou saen todo o ordenadamente que os rapaces poden  sair da escola.

Baldroas e o Churreiriño saen coas súas carteiras en busca da merenda que seguro que suas nais lle tiñan preparadas.

- De que é o teu bocata? -, dí o Baldroas.

- De pan con pan,  respostou o Churreiriño, e o teu?-

- De pan con algo de aceite de fritir peixe, - di o Baldroas.

E así entre bocado e bocado, entre conversa e conversa comenza a recolleita de materiaís.

Pouco a pouco a corredoira que hai detrás da casa do rapaz comenza a encherse de cousas, pero faltan as máis importantes, as rodas.

Como xa dixen as  mellores rodas son as de caixas de rodamentos que so se poden conseguir nun taller mecánico, pero nese intre os rapaces tiveron problemas de suministros, e deben esperar a que teñan máis coches estragados que precisen caixas de rodamentos.

E así que case que todolos días van de visita ao taller mecánico en procura do precioso material.

Como o tempo ia pasando chegou a primaveira , e con ela o tempo das chapas, pero os bos xogadores so admiten chapas en boas condicións, as dobradas non valen, nin as aboiadas. As chapas teñen que estas en perfectas condicións, senon os xogadores non as admiten como premio.

Para darlle estabilidade no xogo, é preciso encher as chapas para que pesen máis. O máis doado é facelo con tonas de plátano ou de laranxa, pero pola contra apodrecense pronto e teñen que volver a empezar.

Pero os grandes xogadores as tiñan cheas de cera, e os dous amigos non podían enchelas de cera porque as velas das súas casas so se encendían cando non había corriente electrica.

Aproveitando a privilexiada situación familiar de seus respetivos pais,  os dous amigos podían entrar nos bares e cafeterias do centro da vila, tendo asi acceso a os cubos de lixo onde estaban depositadas as chapas das bebidas, gaseosas, refrescos, cervexas, e naturalmente as chapas máis codiciadas eran as máis escasas.

Por aqueles tempos saira a rúa un novo refresco chamado “boy”, e case que ninguén  tiña chapas dese refresco.

Nembergantes os dous amigos tiñan abundantes provisións delas, polo que cando ian a xogar ao parque enseguida aparecianlle rapaces para desputar grandes partidas.

E así chegaron as vacacións de Semana Santa, e con ela as procesións, e cas procesións os cofrades cas súas velas, que alumenando pola noite ian soltando cera que caia a o chan.

Detrás da procesión ia a banda de música, e detrás da banda ia un fato de rapaces que recollían a cera, ainda fresca, do chan para reenchelas chapas das botellas.

Nin que decir ten que entre os rapaces estaban o Baldroas e o Churreiriño que ademáis eran os máis rápidos entre  todos para enche las chapas.

Así, cando rematou a semana Santa tiñan tal cantidade de chapas cheas de cera que xa non lle cabían nos petos dos pantalóns.

Nembergantes todas estas distracións non facían  esquecer o seu traballo de deseñadores e constructores de coches. A pesares de non ter rodas, o coche case que estaba xa montado.

Un día a sair da escola agardaballe unha boa nova.

- Baldroas!, dixo o seu pai, estiven limpando os zocos do mecánico e dixome que ten varias caixas de bolas, que pases por ali cando queiras -

Baldroas deu un salto, e sen coller a merenda que sua nai lle tiña preparada foise correndo cara ao taller a recoller o seu tesouro.

- Boas tardes señor, veño a recoller as caixas de bolas.-

- Son caixas de rodamentos, e serven para facer xirar os motores, contestoulle o mecanico con voz pacente. -

- Xa o sei señor, pero nós chamamoslle así, e tamén usamolas para os nosos motores.-

Ao mecanico deulle a risa, e dando a volta foi cara a un caixon cheo de pezas que xa non servian.

- Mira Baldroas, aquí tes sete caixas, escolle as mellores, ainda que se queres podes levalas todas, ti verás.-

- Graciñas señor, levareinas todas e así terei tamén rodas de reposto. -

E sen pensalo dúas veces comenzou a meter as caixas nos seus petos, e despoís de despedirse saiu correndo coma un lostrego en busca de o Churreiriño e poder rematar o coche.

Atopou a seu amigo facendo reconto de chapas mentres degustaba unha ducia de churros resesos que le dira seu pai, xa que os excedentes de mercaduria que seu pai non era capaz de vender no mercado consumianse na casa dous ou tres días despois.

- Churreiriño!, - berrou o Baldroas.

- Churreiriño!, xa temos as pezas que nos faltaban. -

O rapaz apoiou os churros no chan e limpando as mans na camisa dixo.

- A ver, amosa logo.

Baldroas sacou de seu peto o seu tesouro.

- Mira temos as catro mais estas de reposto por se pinchamos. -

- Pero como que pinchamos se son de ferro!.-

- Tes razón, pero decimolo así coma quen.-

Despois de ollar un rato para eles coma si de un verdadeiro tesouro se tratara, foronse tranquilamente parolando ata a corredoira onde tiñan as outras pezas.

- Agora xa podemos montalo!, dixeron case que a coro.

Pouco a pouco deseñaron o plano de montaxe para ilo facendo ao día seguinte.

Esa noite case non durmiron nin un nin outro.

Cada un na súa cama iba imaxinando como sería ese coche que, según eles, ia ser a envexa de todolos nenos que xogaban no parque a cotio.

Ao día seguinte, despois de sair da escola, Baldroas pusoxe a montar o coche. Comenzou por xuntar as taboas con puntas, ainda que o traballo non era nada doado, xa que primeiro tiña que poñer as puntas dereitas, pois todo o material era de refugallo.

Esta tarefa supuso levar unha morea de golpes nos dedos das mans, porque moitas veces non atinaba.

De súpeto cavilou:

- Churreiriño!, onde se meteria ese.-

E deixando todo saiu cara ao parque a ver si o atopaba.

A epoca das chapas xa quedara atrás, e agora era a epoca dos papaventos, e Anxo o Churreiriño estaba no parque vendo como outros nenos voaban os seus papaventos, e coma a outros eralles moi difícil elevalas.

-Churreiriño!, esquecicheste do coche. –

-Non Baldroas é que cando iba cara a túa  casa atopeime con este nenos que me dixeron si queria ver os seus papaventos.-

-E logo o coche?.-

-Xa, pero temos tempo así que primeiro quero facer un papaventos.-

Baldroas  precisaba da axuda do seu amigo para facelo coche, polo que tivo que ceder así que e entre os dous puseronse  a facer un papaventos.

-E que materiaís precisamos?,- preguntou o rapaz.

-Pouca cousa, cana de vasoira, papel e cordel de bramante.-

-E onde pensas que podemos coller todo eso?.-

-Nas casas do centro da vila antes de que pasen os do camión de recolleita de lixo colleremos algunha vasoira vella, os cordeís e o papel nas portas dos comercios, cando pechen claro. Ti sabes que deixan sempre o lixo para que o recollan pola noite os do camión, así que nós iremos antes e colleremos o que precisemos.-

Meu dito, meu feito, esa tarde, antes de que seus pais pecharan os seus negocios, os dous socios recorreron as rúas do centro da vila, e bastante máis rápido do que imaxinaron xa tiñan todo o material preciso.

Da porta dunha pensión recolleron unha vasoira case que nova, tan nova que lles daba pena ter que partila.

Dunha tenda de roupa recolleron tal cantidade de papel fino que lles daba para facer alomenos unha ducia de papaventos.

Dunha paquetería colleron case que un rollo de fio de envolver.

-Mañan comenzaremos a montaxe,- dixo o Churreiriño,- e cando rematemos iremos voar o papaventos ao parque, e logo cando remate a tempada remataremos o coche.-

Baldroas non quedou moi contento con esas ideas, pero non tiña máis remedio que facer o que lle decía  seu amigo, así que ao día seguinte puxeronse a traballar no papaventos.

Con un coitelo de cociña, que collera Churreiriño, sen permiso de seus pais, cortaron a cana de vasoira en catro cachos, logo partiron cada cacho en dous, así tiñan oito pedazos, con eles fixeron unha cruz, que logo pecharon en rombo, todo atado e ben atado co fio de bramante.

Despois procederon a forrar o rombo con papel fino, e para rematar puxeronlle unha longuisima cola adornada cos restos de papel fino de mil cores.

Logo ataron o cordón ao medio da cruz.

-Listo!, agora a o parque. Imos voar esta maravilla.-

-O caso é que voe-  dixo Baldroas.

-Voará , non o dubides-  respostou Churreiriño.

Ao chegar o parque viron un fato de rapaces voando papaventos. A meirande parte deles eran feitas de plástico, con moitos debuxos e vistosas cores, outras tiñan formas raras, con caras de animaís, ou bruxas voadoras.

Os dous amigos puxeronse nun curruncho do parque a preparalo todo.

Estiraron a cola no chan, logo Baldroas colleu o papaventos polo medio da cruz, mentres Churreiriño soltaba parte do fio con unha man, e ca outra collía o carrete.

Cando estiveron listos puxeronse a correr coma tolos para darlle impulso, logo soltaron de súpeto e o papaventos comenzou a elevarse maxestuosamente polo ceo do parque.

Paseniñamente as rapaces foron achegandose ao grupo de voadores de papaventos.

-Eh!, ollade cara ao ceo!.-  Berraron os do outro grupo.

-Ese papaventos é precioso. E non é mercado!. Voa mellor que os nosos!-

Baldroas e Churreiriño non cabían en si de gozo. O seu papaventos voaba mellor que os dos outros nenos, ademáis tiñan a admiración dos cativos porque non era mercada, senón feita por eles. Hoxe eran os reis do parque.

Durante varios días máis foron a facer competicións de papaventos, e a deles era a que máis tempo estaba no aire, mentres que as outras caian moi pronto.

Por fin chegou o mes de Xuño, e as clases eran só pola mañan, así que agora tiñan tempo dabondo para construir o coche, ademáis coma xa non había tanto vento xa pasara a epoca de voar os papaventos.

Comenzaba a apretar a calor, e os carriños de xeados xa estaban na rúa. Xeados artesans de cucurucho, de varios sabores que os rapaces chupaban con moito gusto.

Diante dos carriños habia longas colas para mercalos, claro que os dous rapaces non estaban na cola, eles estaban chupando outros xeados, tamén artesáns.

Cando o camión do xeo repartia as barras polos bares do centro sempre lle caian anacos ao partilas, e eses anacos remataban nas mans de Baldroas e Churreiriño que os degustaban con sumo gusto, ademáis sacabanlle a sede moito mellor que calquer xeado.

E así con un anaco de xeo en cada man, que iban chupando de camiño, foron cara a corredoira a traballar no coche, e telo rematado para cando principiaran as vacacións de verán.

-O primeiro é  poñer todas as puntas dereitas-  dixolle o Baldroas a seu amigo, vaino facendo ti mentres eu vou xuntando as taboas.- Dixo todo isto pensando nos golpes que levara nos dedos a ultima vez que intentou endereitar puntas.

Churreiriño pusoxe a faena entre xemido e xemido, xa que a cada pouco levaba un golpe nos dedos.

Baldroas foi xuntando as taboas para montar o “chasis” do automovil.

Cando todo estivo listo comenzou a clavar as taboas, logo prepararon o banco, comprobaron que a dirección funcionaba perfectamente, e por último puxeronlle as caixas de bolas.

Os dous sudaban a máis non poder, pero o gusto de ver rematada a súa obra daballe forza para continuar.

As vacacións de verán chegaron ao mesmo tempo que o remate do prototipo de coche dos rapaces.

Nos primeiros dias de Xullo facía unha calor abafante, case que non se atopaba un sitio fresco por onde andar. Un día polo serán, cando xa empezaba a fresca e todolos rapaces da vila ian a xogar ao parque, os dous amigos levaron a rastras o seu coche. Cando chegaron subiron unha costa para logo lanzarse por ela cara abaixo.

Baldroas como inventor e deseñador foi a primeiro que subeo ao coche, o seu amigo doulle un lixeiro empuxón e o coche comenzou a deslizarse pola costa abaixo facendo un ruido terrible.

-Eeeeeeeeh!, por fín xa o temos-

-Siiiiiiiiii!, conseguimolo, beeeeeeeen!-

Os amigos non cabian en sí de ledicia.

-Agora tocame a min- dixo Churreuriño.

-Si,  agora sube ti -  respostoulle a seu amigo.

E así unha e outra vez.

E mentres o Baldroas baixaba polas costas co seu coche facendo un ruido ensordecedor, todolos nenos e nenas ollaban para eles admirados.

Cando o coche parou os nenos fixeronlle corro arredor, entón ao baixarse do coche renococeu entre eles a o dono do coche azul e amarelo que o miraba tanto ou máis apampado que él o fixera o día de Reis cando o outro estrenaba coche.

-E o teu coche?- preguntoulle o Baldroas.

-Estragueino contra un banco do parque, agora non ten arreglo e tireino ao lixo, pero non importa, o vindeiro ano  pedireille aos Reís Magos outro máis novo e moderno.-

-E pensas que cho traeran?- volveulle a preguntar o Baldroas.

-Pois claro!, xa me dixeron meus pais que so teño que ter paciencia.-

-Que sorte!,-  dixo o Baldroas, - eu cando sexa maior ei vivir no centro da vila, así os Reís visitaranme tamén na noite da ilusión.-

E ca mesma arrastrou o seu carro costa arriba para volver a botarse costa abaixo.

O CAN DOS MADRILEÑOS



Nunha pequena aldea da nosa Galicia, vivía un vello moi vello chamado Pedro. Pedro tiña dous fillos que xa eran mozos, que  traballaban nunha das grandes vilas e xa estaban casados. Cada un deles tiña dous fillos, polo tanto Pedro tiña catro netos.

A muller de Pedro morrera facía algúns anos, así que o pobre do vello vivía só, ou mellor dito case que só, xa que tiña un amigo que vivía con él.

Seu amigo era un can,  un can negro e de pelo ben lustroso. Era de tamaño medio duns oito quilos, e de esa raza tan coñecida en Galicia, chamada raza “palleira”, pero, eso si,  listo, moi listo, tan listo que  sempre se decataba dos desexos do pobre de Pedro e o acompañaba nos seus paseos, nunca se separaba del, e temos que decir que case que entendía todas as reflexións que o seu amo lle facía en voz alta.

Polas festas de Nadal, os fillos de Pedro adoitaban  visitalo un día. Viñan todos, é decir os dous, acompañados polas súas mulleres e os seús fillos, ou sexa os netos de Pedro.

Non estaban máis cun día, que tamén aproveitaban para visitar a os vellos amigos e poñer unhas flores na tumba da súa nai.

Ese Nadal unha das noras tivo unha grande idea.

- Teu pai non pode estar só, así esta moí mal atendido, o mellor e metelo nun asilo, ou nun xeriatrico como se dí agora.

A idea non lle fixo ningunha gracia a Pedro que non queria saír de súa casa nin deixar a o único e verdadeiro amigo que tiña,  seu can.

Cando chegaba o verán os fillos noras e netos pasaban tres ou catro días co vello. Dias  que aproveitaban para baixar a praia e disfrutar duns días de lecer. Eses eran os únicos días  que Pedro podía ver a seus fillos en todo o ano.

Así que como non tiña outros compromisos que atender, Pedro erguiase tarde e deitabase cedo.

Ese ano xa pasara o Nadal e o inverno acababa de rematar, polo que neses primeiros días de primaveira o vello e o seu can adoitaban saír a pasear polas pistas e incluso baixar ata a praia.

A  praia estaba deserta, non había ninguén, a area estaba chea de algas porque ata que comenzara a temporada de baño o concello non mandaría  limpala.

Pedro sentabase nas rochas a ver coma as ondas do mar batían contra elas e poñiase a cavilar sobre a súa vida e falando tamén en alto, mentres o seu can estaba a carón del escoitando atentamente coma se o entendese.

Cando o sol empezaba a caer, o vello e o can daban a volta cara a súa casa, logo prendían a cociña para quecerse eles e máis a cea, e despoís de ver un anaco de tempo a televisión ianse a deitar.

Pero non  pensedes  que se deitaban xuntos, non, non,  o vello na súa cama, e o can na alfombra que tiña a os pes da cama.

Unha mañan Pedro non se ergueu da cama, coma xa era tarde o seu can comenzou a ladrar para espertalo,  pero parecía que non lle facía caso. Logo tiroulle da roupa da cama, pero nin así.

Os ladridos do can alertaron a os vecinos, e varios deles entraron na casa vendo con sorpresa que Pedro xa non era deste mundo.

Chamaron a os fillos, fixeronlle un velatorio. Ao día seguinte toda a aldea acompañouno ata a igrexia. O can tamén quería ir, pero duas patadas no lombo sacaronlle a idea.

Cando rematou o funeral os fillos voltaron a casa a repartirse as pertenzas do vello, e dende logo non consideraron que o can fose parte da herdanza, polo que foi violentamente desaloxado. Esa  foi a primeira noite da súa vida que o can pasou debaixo das estrelas.

A primaveira estaba a rematar, e o verán xa estaba chamando a porta,  os días eran máis longos, e as noites máis curtas, e sobre todo empezaba a facer calor.

O can pasaba de casa en casa a mendigar un pouco de comida que lle botaban os vecinos da aldea, e algo de cariño,  pero ninguén estaba disposto a quedarse con él.

Un día baixou a praia, como soía facer con Pedro cando o tempo o permitia. Agora a praia estaba diferente, estaba limpa, as areas tiñan un color amarelo clariño, e ata a auga do mar estaba máis  azul.

O can sentouse nunha rocha, case que na mesma rocha onde , o soia facer sempre o seu amo, a ollar para o mar, e a soñar, claro que con soños de can. Pensaba onde estaría Pedro, e se estaría a lembrarse del.

A praia agora tiña moita xente, xa non estaba baleira. De súpeto a súa beira apareceron dous nenos.

- Mira Anxo que can mái bonito, e parece que esta só.

O can decatouse que estaban a falar del e paseniñamente, movendo o seu rabo, achegouse a os nenos. Anxo fisolle unha caricia.

- Fixate Tareixa que mansiño é.

- Sí,  -respostoulle a súa irmá-, e que bonito é.

- ¿Como se chamará? -, dixo Anxo.

- Penso que él non  nós  vai a decilo -, respostou Tareixa.

- Entón vamos a poñerlle nome.

- Morito, Morito -, berrou a nena-. Ti non ves que é negro, pois ese é o nome máis axeitado,  Morito.

- Esta ben, imos a chamarlle Morito.

- Morito ven con nosco -, dixeron os nenos a coro, e o can foi detrás deles, moi ledo, movendo o seu rabo.

- Ves xa se decatou que estamos a falar del.

Os nenos e o can puxeronse a xogar toda a tarde. Cando chegou a hora da merenda, os nenos foron a area en procura dos seus pais a coller os bocadillos e as bebidas.

- Papá, mamá, mirade que can tan bonito atopamos, e parece que esta só.

- Pusemoslle Morito e ven conosco a todas partes.

A os pais fillose gracia o can e tamén lle diron a merenda a él.

Despois de merendar voltaron a xogar  as rochas. Colleron cangrexos, camaróns  e bañaronse no mar. O can seguiaos a todas partes.

Os  nenos disfrutaban co can, e o can cos nenos.

Desde que morrera Pedro ninguén lle fixera  ningún caso, e agora por fín xa tiña amigos  novos con quen compartir a súa vida.

Anxo e Tareixa eran dous nenos de Madrid que veraneaban en Galicia dende facía moito tempo. Eles xa tiñan un can no piso onde vivian, pero nunca o  traian de veraneo e adoitaban deixalo mentres tanto nunha residencia para mascotas.

Cando chegou a hora de marchar para casa dixeronlle a o can:

- Morito, agora imos a casa, pero mañan cedo voltaremos, así que queremos que esteas conosco.

O can pareceu entender, así que pasou a noite baixo das estrelas xustamente no sitio onde os pais tiñan o parasol.

A mañan seguinte cando a familia chegou a praia atoparon a o can gardandolle o sitio, xa que si alguen pretendía  poñer o seu parasol alí, Morito poñiase a ladrar coma un tolo.

E así un día e outro foise pasando o mes de veraneo. Os nenos estaban moi ledos con seu amigo, e o can pensaba que despois da morte de Pedro xa volvía  a ter familia.

Un día os rapaces plantexaronlle a seus pais a posibilidade de levar o can a Madrid con eles.

A seus pais non lle pareceu mal a idea, xa que eles tamen querían a o can,  pero logo puxeronse a cavilar entre eles.

- Nós xa temos can, vivimos nun piso pequeno, e que pasaría si os cans se levasen mal?.

- Por outra banda Morito non esta afeito a vivir nun piso, pode enchelo de excremento, e eso non vou toleralo- , dixo a nai.

- Tes razón, ademaís pode ter dono na aldea, ainda que non se preocupen del, e si tentamos de levalo podennos chamar a atención.-

Os pais decidiron non comentar nada con seus fillos ata que remataran as vacacións, e así pasaron os días cheos de ledicia para os nenos e o can.

Anxo e Tareixa  mercaron un saco de pienso para cans que tiñan no maleteiro do coche, e do que todolos días sacaban unha boa ración para que Morito xantase.

Cando as vacacións remataban os pais fixeron cavilar a os nenos sobre o futuro do can, polo que decidiron non despedirse do can para que non sufrira.

Os nenos marchaban ca esperanza de que o próximo verán volverían a atopalo outra vez na area da praia.

Un  bo día despois de sair da praia desapareceron para sempre.

Ao seguinte día, Morito esperou sen éxito a seus amigos reservandolle o posto para que poideran clavar o seu parasol.

Durante todo o día non se moveu do sitio, nin siquera para xantar ou beber.

Ao día seguinte un pouco preocupado ergueuse da area para pasear pola praia e polo aparcamento pensando que os seus amigos se despitaran do sitio de sempre e foran eles os que cambiaran de sitio, xa que na mente dos cans non cabe o abandono, senon o extravío ou perda xa que eles nunca abandonan a seus amigos.

Pasaron un e outro día e xa case que ninguen baixaba a praia. O verán rematara e o outono principiaba.

Chegaron as primeiras choivas, e os primeiros frios, pero o can todo mollado e morto de fame seguia a reservar o seu posto na area a sua nova familia.

E  así ata que un día ollando para a entrada do camiño, esperando por Anxo e Tareixa morreu de soedade, xa que os cans a diferencia dos homes non poden vivir sen corazón, e o corazón de Morito tiña unha metade na tumba de Pedro, e a outra metade estaba cos nenos de Madrid.